Masaka, Fort Portal & Mbale

Daar ben ik weer met een verhaaltje! Sorry dat het zo lang heeft geduurd, maar druk druk druk, hè?

Tijdens de verkiezingen ben ik dus in Masaka geweest bij Sonia en Pauls van Afripads. Het was heel gezellig, ontzettend relaxed en ik heb me zelfs nog een beetje nuttig gemaakt voor Afripads. Ik heb een dagje geholpen op de branche door pakketjes te maken en instructies te vouwen. Niet erg intelligent werk, maar het was wel heel nuttig. Daarnaast werd ik nog getrakteerd op een ‘heerlijke’ Oegandese lunch van een soort ongare deegbal (best wel vies) met pindasaus (die op zich best prima smaakte, maar rook naar mest). Zelfs een aantal Oegandeze vrouwen van Afripads lieten een groot gedeelte van hun bord staan, dus voelde ik me niet heel erg verplicht alles op te eten.

Eenmaal terug in Kampala waren de burgemeestersverkiezingen. Die verliepen in Kampala niet al te soepeltjes aangezien aan het begin van de dag stembussen waren gevonden halfvol met al ingevulde stembiljetten voor dezelfde kandidaat! De oppositie was hier natuurlijk niet zo blij mee, dus braken er wat gevechtjes uit en moest de politie en het leger met stokken in de weer. Achteraf viel het geloof ik wel mee, maar de verkiezingen werden voor onbepaalde tijd uitgesteld.

De laatste donderdag en vrijdag van februari ben ik met drie anderen naar Fort Portal in het westen geweest. Daar hebben we in de jungle een wandeltocht gemaakt om chimpansees te zoeken. Na ongeveer 20 minuten vonden we ze al. Het was heel cool om ze te zien, maar helaas zaten ze nogal hoog in de boom. De gids vertelde ons dat de chimpansees vanwege de regen die de vorige dag was gevallen  waarschijnlijk niet naar beneden zouden komen. Toch een paar hele leuke foto’s en filmpjes gemaakt en heel veel lol gehad met mijn reisgenootjes. De terugweg naar Kampala was zoals gewoonlijk in Oeganda weer nogal gecompliceerd. Eerst meegelift met een vrachtauto, superleuk gepraat met de chauffeur en twee andere Oegandezen en elke heuvel weer gehoopt dat onze nogal versleten truck het zou halen.  Daarna op het busstation van Fort Portal 3 uur gewacht op de bus naar Kampala, hoewel de mensen van de busmaatschappij ons vanaf minuut één verzekerden dat de bus elk moment aan kon komen. Geduld is een schone zaak, zou mijn zelf ook zo uiterst geduldige moeder zeggen!

Vorige week ben ik naar Mbale geweest om wat vriendinnetjes van mij op te zoeken. Super gezellig gehad. Heel leuk uit eten geweest en biertjes gedronken. Verder door de stad ( die miljoen keer kleiner en relaxter is dan Kampala) gelopen & de markt bezocht. Maria, één van mijn vriendinnetjes  in Mbale, doet onderzoek naar Fair trade en organic coffee en daarvoor interviewt ze boeren op het platteland. Met mijn fantastische notulistenskills, opgedaan in mijn bestuursjaar vorig jaar, was ik natuurlijk van onschatbare waarde tijdens deze interviews! Maar zonder grappen, het was heel leuk en vooral interessant hoe boeren in Oeganda leven en werken.
Met z’n vieren zijn we ook nog naar Jinja geweest. Dat was, behalve de winkeltjes en de gezelligheid met z’n vieren, totaal niet boeiend.  Vooral het uitgaan was verschrikkelijk. Op een gegeven moment stonden we alle vier met extreme irritatie de nog meer gefrustreerde Oegandeze mannen (letterlijk) van ons af te slaan. Maar goed, alles bij elkaar was het een fantastisch weekend met heel veel gezelligheid en heel pijn in mijn buik van het lachen.

Wat ik verder nog gedaan heb: rondgelopen over de verschillende markten van Kampala, uit eten geweest bij de lekkerste Indiër van Kampala (ik wist niet dat ik Indisch zo lekker vond!), uitgeweest, naar het zwembad geweest (ik wil iedereen alvast waarschuwen dat ik al best een lekker kleurtje heb ontwikkeld!!!), naar een dansvoorstelling geweest in het National Theatre en “heel koloniaal” (citaat mevr. AJ Roosma) stof gekocht om me maarliefst 2 jurken aan te laten meten.

Nog maar anderhalve week en dan moet ik weer terug naar het koude, saaie, rustige Nederland. Nou, ik kijk er nog absoluut niet naar uit. Ik zou hier best nog wat langer willen blijven! De tijd gaat veel en veel te snel.

Maar daar ga ik nog even niet aan denken. Eerst nog een lang weekend naar Rwanda met Sanne en Ivette. Volgende week meer daarover!

xxx

Sipi Falls, Ishasha en het goede leven in Oeganda!

Weer eens een update! Ontzettend veel gedaan sinds mijn laatste verhaaltje, here we go!

Inmiddels heb ik alweer 3 weken op het immunisatiecentrum gewerkt. Beetje baby’s wegen, met de moeders praten en vaccins geven. Baby’s krijgen vanaf dag  1 (als de moeder er zo snel bij is natuurlijk) allerlei prikken. Ik moet zeggen dat er wel iets in je breekt als je een kindje van amper een paar uur oud aan het huilen maakt met je geprik. Maar het is een goed doel en ze huilen net zo hard bij de werkneemsters met jarenlange ervaring. Zwangere vrouwen krijgen ook prikken tegen tetanus. Meestal zijn ze nogal bang voor me, omdat ik blank ben, maar aangezien ik de enige ben die hier de moeite neemt om af en toe aardig ‘goedemorgen’, ‘goed gedaan’ en ‘fijne dag nog’ te zeggen, gaan ze meestal toch giechelend weg.

Het laatste weekend van januari ben ik met een aantal mensen van het guest house naar Sipi Falls geweest. Om hier te komen moesten we eerst 4 uur met de bus naar het stadje Mbale. Daar namen we een privé taxi naar het dorpje van de watervallen. Ik denk niet dat ik ooit eerder in mijn leven in minder dan een uur zo vaak gedacht heb dat ik dood ging. Wat een verschrikkelijke rit. Die chauffeur ging gewoon met halflekke banden met maximale snelheid vrachtauto’s inhalen in bochten. Maar goed we overleefden het en hadden weer een wijze les geleerd: NOOIT in een taxi stappen waar je van tevoren al een slecht gevoel over hebt. s’Middags een wandeling gemaakt naar de eerste waterval. Onze gids huppelde zowat over de landerijen en veel te steile hellingen en wij, vooral ik, strompelde erachteraan. Maar het was het waard! De waterval was prachtig. s’Avonds hebben we een Oegandese bruiloftsfeest gecrasht. Eerst een beetje onwennig om zomaar op iemand anders feest te zijn, maar hier is het heel normaal dat het hele dorp naar het feest komt, bekenden of niet.  De volgende ochtend hadden we nog een wandeling, deze keer van meer dan 3 uur. Het landschap was echt prachtig en we zijn zowel bij de bovenkant als onderkant van de watervallen geweest.  De terugweg naar Kampala was niet zo rustgevend helaas. We waren om 13.00 uur bij het busstation in Mbale, waar de bus om half 2 vertrok. Maar alle kaartjes voor de bus waren al uitverkocht, dus moesten we wachten tot half 4. Dit is het echte Afrika! Natuurlijk vertrok onze bus ook niet op tijd, omdat een paar Oegandezen zonder kaartje toch in de bus waren gaan zitten en toen waren er plaatsen te weinig voor mensen met een kaartje.  Dus werd op Afrikaans tempo besloten toch de kaartjes eerst maar te controleren, en ja hoor, en werden zelfs wat mensen uit de bus gezet. Nadat er nog wat kippen en andere bagage naar de bagageruimte was verplaatst, vertrokken we met 3 LEGE stoelen! Het is mij echt een raadsel hoe ze hier af en toe logisch nadenken. Onderweg kwamen er nog een stuk of 20 kinderen in de bus, die in het gangpad mochten zitten,  reden we twee herten aan (gelukkig heb ik dat zelf niet gezien) en stonden we vanaf Mukono in de file, maar uiteindelijk bereikten we Kampala rond een uurtje of 11.

Het weekend daarna ging ik weer op een safari. Met een heel busje vol reden we naar het westen van Oeganda.  Vrijdag stopten we in een dorpje dichtbij park Lake Mburo. Hier hebben we onze tentjes opgezet, mochten we de dorpsoudsten ontmoeten (nogal een toneelstuk, maar goed) en kregen we een maaltijd van speciaal voor ons geslachtte geit (niet lekker, niet lekker).  De volgende dag reden we via park Queen Elizabeth naar Ishasha, bekend door haar boomklimmende leeuwen. We zetten onze tent op bij een riviertje(waarin heel veel nijlpaarden leven) met aan de andere zijde Congo. Vervolgens hebben we een game drive gemaakt. We zagen buffels, herten, olifanten en LEEUWEN! Niet in de boom, maar toch twee mannetjesleeuwen met van die manen! s’Avonds gegeten op de campsite. Eenmaal in mijn slaapzakje in de tent, kon je van alle kanten nijlpaarden horen. Echt spannend en super vet! Ze komen namelijk s’nachts uit het water om te grazen (onder andere tussen onze tentjes dus). s’Nachts moest ik natuurlijk weer naar de wc, maar gelukkig was ik niet de enige. Samen met Suzanna schrok ik me wel even dood toen we op een metertje of twintig twee oogjes naar ons zagen gluren. Geen idee wat het was, maar het was wel heel spannend!

Eenmaal terug in Kampala waren Sanne en Laurens er! Zo ontzettend gezellig. Met z’n 3-en zijn we dinsdag met Sonia en Pauls naar Masaka gereden. Zij hebben daar een bedrijfje ‘Afripads’ dat uitwasbaar/herbruikbaar maandverband maakt. We hebben de workshop bezocht. Er werken daar ongeveer 20 vrouwen om deze pads te maken, dus het is niet alleen een goed idee, maar het zorgt ook nog voor veel werkgelegenheid. Fantastisch om na alle verhalen eindelijk eens alles in werkelijkheid te zien!

Verder ben ik heel vaak uit eten geweest bij de Indiër,  heb ik zelfs een keer sushi gegeten, heb ik heel veel rolexen gegeten (pannenkoek met gebakken ei en groente, enige eetbare Oegandese voedsel), ben ik twee keer naar het  zwembad geweest, is Gwen langs geweest in Kampala, hebben we meerdere keren geBBQt op het dakterras, heb ik met Laurens heel veel geld gewonnen in het casino, hebben we 2 dansvoorstelling bezocht en zijn we een paar keer geweldig uit geweest! En als de stroom weer eens uitvalt of er geen water is, is het ook altijd een avontuur. Kortom, ik heb het heel goed hier!

Ik ben nu in Masaka. Morgen zijn de verkiezingen, dus we zijn Kampala even ontvlucht. Waarschijnlijk blijft het heel rustig, maar na het gedoe in Egypte is alles hier mogelijk. Beetje jammer alleen dat ik nog geen sms heb gehad van Museveni, de huidige president. Hij schijnt alle telefoonmaatschappijen zover gekregen te hebben al hun klanten een campagne-sms te sturen. Ik hoop maar dat ik er nog een krijg voor morgen…

Tot snel xxx

Murchinson Falls Safari

Afgelopen weekend ben ik met 8 anderen op een ware safari geweest. We vertrokken vrijdag om 8 uur s’ochtends (dat wil zeggen 9 uur Oegandese tijd) met  een supermooi busje en onze Oegandese driver Robert.  

Om 12 uur kwamen we aan bij de Ziwa Rhino Sanctuary . Vroeger waren er vrij veel wilde neushoorns in Oeganda, maar door stroperij is er sinds 1983 geen wilde neushoorn meer gezien. Daarom hebben de Oegandezen een aantal neushoorns uit Florida en Kenia gehaald en op een groot stuk land gezet. Helaas zijn de neushoorns wel zo getraind dat er niet erg veel wild meer aan is. Het werd ons ook niet helemaal duidelijk of het uiteindelijke doel was om de neushoorns weer uit te zetten in het wild, maar goed. We maakten een wandeling door het gebied en zagen 3 neushoorns van niet meer dan 20 meter afstand! We moesten wel heel stil zijn, want het blijven onbetrouwbare beesten. Wel cool dat je dan zo dicht bij die neushoorns bent, maar bij ons bleef de nasmaak dat dit toch niet echt echt wild was een beetje hangen.
Daarna heerlijk Oegandees gelunched met een colaatje (de beste voorzorgsmaatregel tegen eventuele ziektes die je via eten op kunt lopen vanwege de zuurgraad).  
Daarna weer op pad met de bus naar de Boomu Woman Group, een groep dorpjes met allemaal kleien hutjes met een strooien dakje. De douche bestond uit een watertank en de wc was niet veel meer dan een gat in de grond, maar  het was geweldig. Ik deelde met Wendel (mijn vriendinnetje uit het guest house) een hutje. Super gezellig! Na het eten ging de generator uit, geen elektriciteit meer, dus iedereen ging naar. Wendel en ik moesten er echter nog even aan wennen om 9 uur al te gaan slapen. Helaas kwam mijn grootste angst voor de nacht uit, ik moet naar het toilet. Naja, wel weer een ervaring om in het pikkedonker met zaklampje de wc te bezoeken ( en dan maar hopen niet allemaal enge dieren tegen te komen).

De volgende ochtend kregen we een rondleiding door alle dorpjes. Oegandezen zijn zo lief! En die kindertjes zijn al helemaal fantastisch. We kregen van alles en nog wat te horen over het leven daar. Het was echt ontzettend leuk en interessant.
Daarna weer het busje in en naar het park van Murchinson Falls. Eerst reden we naar de bovenkant van de waterval. Niet normaal, wat een kracht zit er in het water daar! Ongelooflijk! Ik heb best een aantal watervallen gezien, maar dit was verreweg de wildste.
Daarna reden we naar de Nijl, waar we op een boot gingen voor een tocht over de rivier in de richting van de waterval. Het was een heerlijke boottocht. De zon scheen en het uitzicht was geweldig. We zagen olifanten (ook een zonder slurf!), nijlpaarden, krokodillen, een waterbuffel, apen en honderden soorten vogels (voor de kenners/geinteresseerden: oa. Afrikaanse visarend & bijeneter).  Een bekend biertje in Oeganda is een Nile. We konden het natuurlijk niet laten een Nile op de Nijl te drinken, haha!
Onze slaapplaats en het avondeten was niet erg fantastisch, dus daar zal ik niet te veel woorden aan vuilmaken.

Zondag stonden we om 6 uur op om ons op te maken voor onze game drive (de echte safari). Eerst moesten we met busje en al over de Nijl met behulp van een pont. Daarna reden we het park in. Het was schitterend zo vroeg in de morgen. We zagen honderden herten/hertachtigen en buffels. We waren eigenlijk vooral gekomen voor de giraffen en de leeuwen. Dat laatste is helaas niet gelukt, maar dat ga ik in een ander park zeker nog een keer proberen. De giraffen lieten erg lang op zich wachten. Toen we ze eindelijk in de verte zagen, besloot de driver off track te gaan. Het was super vet! We reden tot minder dan 10 meter naar ze toe. Helaas kwamen toen net de rangers van het park langs en kregen we een bon. Dankzij het corrupte Oegandese systeem betaalden we maar 3 euro per persoon aan de rangers zelf in plaats van de 250 dollar die er eigenlijk voor staat. En 5 minuten later stikte het er natuurlijk van de giraffen. Verder nog een heleboel olifanten gezien, echt fantastisch zo dichtbij en in het wild.
Op de weg terug kregen we nog even een oververhitte motor, maar met een beetje water van de locals konden we na een half uurtje weer op pad.

Rond 6 uur waren we weer terug in Kampala. Het was een heerlijk weekend, even uit alle drukte van Kampala. Heerlijk bijgekomen en het was ontzettend mooi & gezellig!

Ik wilde een kort verhaaltje schrijven. Toch weer niet gelukt! Sorry! Hoop niet dat ik jullie verveel.

xxx

ps. Even een muziektipje: “Boda, boda” van Maurice, helemaal geweldig!    

Kawempe Health Centre

Vorige week dinsdag ben ik voor de eerste dag naar het health centre in Kawempe geweest. Kawempe is een dorpje/wijk net ten noorden van Kampala, wat dus betekent dat je eerst alle chaos van Kampala door moet om hier terecht te komen. De eerste dag ging ik samen met een Oegandese vrijwilliger met boda boda en taxi naar het health centre toe, dus hoefde ik nog niet te piekeren hoe ik daar in vredesnaam moest komen.

Kawempe Health Centre bestaat uit twee delen: een youth centre en een gezondheidscentrum gesponsord door de overheid. De eerste dag kwam ik in het jongerencentrum terecht, waar jongeren tot 24 jaar informatie over HIV & SOA’s kunnen krijgen en waar een arts elke dag een spreekuur houdt. Ik mocht met de arts meelopen. Alles wat ik in Nederland tijdens mijn studie geleerd heb, is hier helemaal niks waard. Privacy is er niet en de arts doet ook niet haar/zijn best ook maar een beetje begrip of interesse te tonen in de patiënten.   De arts neemt tijdens een consult rustig zijn of haar mobiele telefoon op  en om de haverklap komen andere medewerkers binnenlopen met de meest onzinnige vragen. Daar komt nog eens bij dat alle kinderen die daar langskomen over het algemeen de arts bezoeken omdat ze bang zijn dat ze HIV of een SOA hebben. Het zijn dus vaak nogal ongemakkelijke gesprekken en het maakt het ook niet makkelijker dat er een ‘muzungu’ mee zit te kijken. Maar al met al was het een ontzettend leerzame ochtend.
s’Middags mocht ik meedoen met een training voor counselors waarbij je wordt ‘opgeleid’ tot psychisch medewerker voor de jongeren in het  health centre. Helaas was dit de eerste bijeenkomst en werd uitgebreid uitgelegd wat HIV en AIDS in houden. Maar toen geen van de participanten eigenlijk wist wat deze termen betekenden, probeerde de leraar het opnieuw en begon met de vragen: ”Weet iedereen wat bloed is? En welke kleur heeft bloed?” Waarna iedereen de antwoorden ijverig begon mee te schrijven. Toen realiseerde ik me pas echt hoe onwetend mensen hier vaak zijn. Ik heb de twee uur geneeskundecollege in Jip & Janneke-taal uitgezeten, maar bedacht me dat het misschien niet heel erg veel zou helpen als ik deze cursus af zou maken. Dus zo zat de eerste dag er al weer op.

Ik had me de dag en nacht voor deze dag al zorgen gemaakt hoe ik s’middags in hemelsnaam alleen met de taxibusjes terug moest komen naar het guest house. Op de terugweg is er niet echt een manier om de gigantische taxiparken in hartje Kampala te vermijden. Toch ging alles best aardig totdat ik de verkeerde overstap maakte en helemaal aan de andere kant van mijn wijk aankwam. Gelukkig zag ik hier ook wel weer de lol van in en staan er overal boda boda’s klaar om je overal naartoe te brengen.

De volgende dag weer vroeg op weg naar het health centre. Alles bij elkaar duurt de reis in ieder geval een uur. Best wel lang dus, maar er gebeurt zoveel op straat. Dan rijdt er opeens een man op een fiets met drie meubels erop geïnstalleerd, of een jeep met waarbij zowel de bak achterop als de driver seat volgestouwd is met kippen, ik kijk me ogen elke keer weer uit. Inmiddels ben ik helemaal gewend aan mijn ritjes met deze taxi’s en geniet ik elke keer weer!

Vandaag mocht ik weer bij het spreekuur in het youth centre zitten. Dat was heel leuk, totdat er opeens 6 mannen een consult binnenvielen en ik weg moest. Ik snapte er echt niks van en werd plotseling bij de receptie gedumpt. Later bleek dat ik gewoon was weggestuurd omdat er een vergadering was. Rare Oegandezen, ik dacht dat er echt iets aan de hand was, maar nee hoor. Nadat ik 45 minuten niks had zitten doen bij de receptie, besloot de superlieve receptioniste iets anders voor me te zoeken. Zo kwam ik terecht bij Rebecca, een van de artsen die vandaag een soort neurologisch spreekuur had. Hartstikke interessant, maar ook wel erg confronterend. Mensen zijn hier vaak niet een beetje ziek: verkrachtingen, HIV patiënten & ernstige depressies zijn hier de orde van de dag. De levensverwachting is in Oeganda ook maar 35 to 40 jaar. Zo ontzettend treurig. Maar toch was het ontzettend leerzaam om bij dit spreekuur te zitten.

Donderdag was mijn 3^e dag in het health centre. Ik mocht weer meelopen met Rebecca, maar vandaag was het een soort huisartsenspreekuur. Het spreekuur werd gehouden in een klein nogal vies kamertje aan de weg met open ramen, waardoor het lawaai van het verkeer bijna alles overstemde. De patiënten wachten in een rij binnen en buiten op kleine houten bankjes. Het principe is dus dat je eerder wordt geholpen als je eerder aanwezig bent, behalve als je de arts een aantal shillings in de handen drukt. In zo’n geval ben je haast gelijk aan de beurt.  
Poeh, wat een heftige dingen kwamen er voorbij tijdens het spreekuur! Een jongen van 19 had voor zijn geloof zichzelf 20 dagen opgesloten om te bidden. Daarbij had hij niks gegeten en bijna niks gedronken. Hij kwam graadmager binnen en kon geen slok water binnenhouden. Hij had door zijn zwakke toestand een malaria-infectie opgelopen. Mijn hemel, wat zag die jongen er slecht uit. Hij moest meteen aan het infuus.
Maar de casus van vandaag die me altijd bij zal blijven is een jongen van 15 jaar. Hij had enorm veel klachten en de arts wist eigenlijk niet echt wat ze met hem moest, dus besloot ze een HIV-test te doen. De jongen bleek een uur later een positieve uitslag te hebben. De arts vertelde me dat ze geen tijd had om nu met deze jongen te gaan praten, dus stuurde ze hem door naar een psychisch medewerkster binnen het health centre. Dan moest zij de jongen maar vertellen dat hij HIV heeft. En misschien was het wel ‘leuk’ voor mij om bij dit gesprek te zijn. Ik had daar eigenlijk niet erg veel behoefte aan, maar wilde ook niet ondankbaar of onbeleefd overkomen. Wanneer het gesprek wat volgde in Nederland had plaatsgevonden dan  was de medewerkster meteen uit haar ambt verheven. Ze begon de jongen te vertellen dat hij HIV heeft. De jongen raakte erg overstuur, maar de medewerkster was meer bezig voor mij te vertalen wat ze met hem had besproken. Vervolgens ging haar telefoon af en nam ze hem gewoon op. Even later kwam de tandarts van het health centre even buurten. Ik werd uitgebreid voorgesteld. En in de tussentijd zat dat jongetje naast me te huilen. Wat verschrikkelijk! Ongelooflijk, dat jongetje werd gewoon zonder blikken of blozen verteld dat hij een levensbedreigende ziekte heeft, alsof het niks is! En wat nog het allerergste is, deze medewerkster is geen uitzondering of een slecht mens, maar dit is gewoon hoe het hier gaat. HIV & AIDS zijn hier zo normaal, een patiënt meer of minder maakt niemand iets uit. Van de 30 HIV testen zijn er 6 HIV positief in Kawempe.

Al met al dus een ontzettend heftige dag. Dit was nog maar het topje van de ijsberg. En dan te bedenken dat dit nog maar een health centre is. Hoe moet het er hier op de intensive care in een echt ziekenhuis aantoegaan? Toch heb ik een grote vooruitgang geboekt. De laatste tijd was mijn motivatie voor geneeskunde en mijn co-schappen flink gedaald. Maar binnen 3 dagen in het health centre in Kawempe is  mijn motivatie honderd keer groter geworden dan in de anderhalve jaren hiervoor.

Na een heerlijk weekendje safari (schrijf ik mijn volgende verhaaltje over) kwam in maandag weer fris aan in Kawempe. Vandaag liep ik met een nieuwe dokter mee. De casus waren niet zo heftig als donderdag, maar ook vandaag leerde ik weer een wijze les in het gezondheidsleven van Oeganda. De corruptie druipt ervan af, dat had ik al gemerkt.  En er is niemand die er raar van op kijkt. De arts waar ik vandaag mee meeliep had hier echter wel ontzettend problemen mee. Zo moest hij door de dag heen vrienden van health centre medewerkers voorlaten op de andere patiënten en werd gevraagd 5 recepten aan niet bestaande patiënten uit te schrijven, zodat een van de medewerkers deze voor eigen gebruik kon innen. De arts vertelde mij dat hij dit allemaal niet goed vond en het eigenlijk niet wilde doen, maar dat hij ook geen ruzie wilde, dus het toch maar deed. Zo bizar, dat hij tegen zijn zin ergens een handtekening onder zet omdat hij anders in de problemen komt.

Als ik dit zo allemaal meemaak, denk ik gelijk aan hoe goed alles in Nederland geregeld is. Tuurlijk, bij ons gaat er ook weleens wat fout, maar ik heb hier wel geleerd dat we met een gezondheidssysteem zoals in Nederland zonder corruptie en met privacy en goede middelen in onze handjes mogen knijpen.

Maandagavond zijn we uit eten geweest met alle mensen uit het guest house. Het was heel lekker eten en super gezellig. Daarna gingen we naar een jam session in het National Theatre in Kampala. Super leuk, een soort open podium met een goede band en allemaal mensen die zich kunnen opgeven voor een liedje.

Gisteren was misschien nog wel de leukste dag bij het health centre tot nu toe. Ik was bij een soort consultatiebureau waar baby’s en kindjes tot 5 jaar worden gewogen, gemeten en ingeënt tegen polio, mazelen en DTP. Ik mocht helpen de patientjes te helpen. Het was ontzettend leuk en volgende week gaan ze me leren hoe ik zelf inentingen kan geven. Spannend!

Vandaag is het Liberation Day in Oeganda en is iedereen vrij. Het is dan wel de dag van de vrijheid aangezien op deze dag gevierd wordt dat Amin verdreven werd, maar veel Oegandezen vieren vandaag niet mee. President Museveni houdt al sinds 1986 de touwtjes strak in handen en bij de volgende verkiezingen zal hij waarschijnlijk weer op corrupte wijze de meeste stemmen halen. Weinig n voor een groot feest ter ere van de vrijheid dus. Toch gaan wij (van het guest house) er een goede vrije dag van maken en lekker naar een mooi zwembad om een beetje bij te bruinen :D!

Zo snel mogelijk komt het verhaal over de safari!

xxx

De eerste dagen in Oeganda

Het eerste bericht vanuit het verre Oeganda! Het is fantastisch in Kampala, maar ook ontzettend bijzonder, bizar & chaotisch!

Maar goed beginnen bij het begin. Daar zat ik dan alleen in het vliegtuig naast twee veel te dikke Indiërs die het blijkbaar niet nodig vonden dat ik ook nog een beetje ruimte had op mijn eigen stoeltje en mij zowat tegen het raampje aanduwden, maar het was een prima vlucht. Zeker toen ik mij realiseerde dat ik dan wel in mijn eentje in het vliegtuig naar Oeganda ging, maar dat we nu al boven de Middellandse Zee vlogen, dus dat ik toch niet meer terug kon. Om half 9 was ik in Nairobi waar ik 2 uur moest  wachten op mijn overstap naar Entebbe. Daar stond James, een ontzettend vriendelijke taxichauffeur mij op te wachten om me naar het guest house in Kampala. Nadat ik eerst bijna in de driver seat van de taxi was gestapt (ze rijden dus aan de linkerkant van deweg) reden we richting Kampala. Ik vond het ontzettend eng, al die auto’s die links rijden, vervolgens gaan inhalen en om mij extra bang te maken ook nog eens voortdurend toeteren. Maar goed, ik kwam aan bij het guest house. Ik kreeg nog wel even de schrik van mijn leven toen de poort werd opengedaan door een man in een legeroutfit, die mij nogal deed denken de kameraden van Tanja Niemeijer.

Maar het was al heel snel zondagochtend. Samen met Marianne, een meisje uit het guest house, ben ik daarna op de boda boda (zo spannend de eerste keer) naar Garden City (het winkelcentrum voor rijke Oegandezen en blanken) geweest. Telefoonkaartje gekocht, een half miljoen Oegandese shillings gehaald (je lijkt echt heel rijk met heel veel van die gekleurde flappen in je portemonnee) en mijn verschrikkelijke slippers uit Nederland ingewisseld voor een supergoed Oegandees paar. S’ Avonds gegeten en op het dakterras een wijntje gedronken.

Maandag was echt een topdag, maar ontzettend overweldigend. Je leert al heel snel dat ze hier de tijd niet zo heel serieus nemen. Een meisje uit het guest house zou vandaag naar een andere stad vertrekken, maar een duidelijkere afspraak dan ‘tussen 8 uur en 12 zal de chauffeur je komen ophalen’ kon niet gemaakt worden. Ik zou samen met Jasper (iemand anders uit het guest house) om half 10 opgehaald worden voor een citytour door Kampala, maar ook dit tijdstip kon niet echt lukken. Iemand vertelde me dat wanneer Oegandezen een afspraak om bijvoorbeeld 12 uur s’ middags  hebben en zij op dat tijdstip toevallig moe zijn, ze gewoon eerst even gaan slapen.  Er is een erg mooie uitspraak die Oegandezen vaak aan westerlingen vertellen: “You have the clock and we have the time. “ Dus ik heb me helemaal ingesteld op de Oegandeze way of life. Gewoon niet moeilijk doen en al helemaal niet op de tijd letten.

Meer dan anderhalf uur later gingen we dan toch op pad. Eerst met een taxibusje wat op willekeurige plekken langs de weg je op kan pikken en waar je heel goed op de handsignalen van de conductor moet letten om te weten waar het busje heengaat. Er zijn ongeveer tweeduizend-triljard-miljoen van dit soort busjes in Kampala, dus down town staat alles muur en muur vast. Nadat we uitgestapt waren, zijn we over verschillende markten gelopen. Het is daar echt een mierenhoop en wij waren de enige blanken.  Iedereen die wel eens in Afrika is geweest zal wel kunnen beamen dat je je echt een beroemdheid  voelt. Je bent de enige blanke tussen al die Afrikanen. En iedereen roept je: “Muzungu, muzungu!”. Wat een bizarre ervaring en overal mensen en verkeer en  lawaai en kraampjes met van alles en nog wat.  Op de weg terug namen we een taxi op een van de befaamde taxi parken van Kampala. Wat een chaos! Eenmaal thuis  was ik wel even een beetje erg ondersteboven van alles wat ik had gezien. Het was een heerlijke dag, maar zo ontzettend druk & chaotisch! Alles, echt alles is hier anders dan in Nederland.

Ik zal proberen zsm iets te schrijven over het health centre waar ik werk en de safari van afgelopen weekend!

xxx